Een mooie jonge dame zit op een oude vale bank. Ze is alleen. Voor haar staat een glas met rode wijn en een lege asbak. Ze kijkt naar de televisie. Een super romantische film brengt zachtzoete tranen van recent verdriet terug in haar toch al zo benevelde ogen.
Ze zipt van haar rode wijn glas en veegt een traantje weg van haar bloesemrode wangen.
Dan hoort ze drie korte piepjes.
piep-piep-piep.
Ze weet direct wat het is.
Haar voicemail.
Ze loopt naar het apparaat en luistert de boodschap af.
Een bibberende zwakke zachte lage mannenstem fluistert:
“Kom alsjeblieft weer bij me terug, liefste. Ik kan écht niet zonder jou.”
En opeens vallen de vier maanden vooruitgang met zelfstandig het leven weer oppakken na het beëindigen van een hopeloze relatie vol geweld, weer helemaal in het niet.
De draad weer oppakken.
Voor zichzelf kiezen.
De laatste kneuzingen in haar gezicht zijn nog maar net verdwenen.
Onbewust brengt ze haar vingers nog naar de plek waar vier maanden terug haar hele gezicht nog open lag.
Genoeg is genoeg, heeft ze zichzelf toen beloofd.
“Van de trap gevallen”, had ze tegen vriendinnen gezegd terwijl ze hun ogen ontwijkt en naar beneden kijkt.
Zij wisten wel beter.
Maar zij durfden haar daar niet op aan te spreken. Laat staan hem. Ze lieten het lijdzaam toe.
Haar handen beginnen te trillen en een nieuwe traan glijdt over haar zachte gezicht langs de neus en lippen over de kin en valt op de grond.
“Nee,” zei ze zacht. “Deze keer niet. Dit wil ik nooit meer.” Het is een scène uit een film die ik gisteren op Netflix heb gezien. Maar het zou net zo goed de scène kunnen zijn uit jouw leven.
Toch?
Uit het leven van de roker die de zoveelste poging doet om op wilskracht te stoppen.
Die na vele weken van wanhoop en doorzetten eindelijk het gevoel heeft dat ze los komt van de sigaret.
Die na maanden moet toegeven dat het nog niet zo gemakkelijk is om dat vriendje van weleer te vergeten.
Want elke keer plopt ie weer op in gedachten als een maiskolf in een hete oven.
In gedachten.
De sigaret.
Je vriendje, je toeverlaat.
En als ie dan na vier maanden weer eens flink op je deur staat te bonken, dan is het jouw kracht die zegt: “Nee, deze keer niet. Dit wil ik nooit meer.”
Maar de emotie neemt vaak de overhand.
En dan denkt geen enkel mens meer rationeel na.
Ratio is namelijk bewust. Emotie is onbewust.
Het onbewuste wint het elke keer weer. Omdat je het op wilskracht moet doen.
Daarom gebruik ik juist die kracht van emotie tijdens mijn groepssessies stoppen met roken. Dat begint al een week voor de sessie als de rokers die willen stoppen hun eerste instructies krijgen.
Want emotie verandert je gedrag. Zomaar opeens. In één keer.
Spreek de juiste emotie aan en je bent die krachtige persoon die nee kan zeggen tegen die vernederende, ongezonde relatie met die rot-sigaret.
Spreek de juiste emotie aan en je bent opeens een niet-roker: Geen enkele gedachte en geen enkele behoefte meer aan een sigaret.
Zodat je heel eenvoudig op “verwijderen” kunt drukken op dat ene bericht op je voicemail apparaat.
Zodat zijn stem voor altijd is verdwenen. Zodat jij weer in je kracht verder kunt. Als niet-roker. Zonder gedachte en zonder behoefte aan een sigaret.
Dat wil jij toch ook?
