Heb jij kinderen? Of heb je ervaring met kinderen?
Wat een doorzettingsvermogen hebben die zeg. Dat begint al meteen bij de geboorte. Huilen als er iets niet goed is. En pas stoppen als dat is opgelost.
Honger? Huilen.
Pijntjes? Huilen.
Krijg je je zin niet? Huilen.
Of wat dacht je van leren lopen? Eerst zitten ze continue op één plek (hemels voor de ouders), maar dan gaan ze op ontdekkingsreis en leren ze kruipen.
Langzaam en stuntelig richten ze zich op bij een tafel of een stoel. Voorzichtig proberen ze de eerste stapjes te zetten. Maar ze vallen continue terug op hun kont. Door die nog wat zwakke knietjes. Om het daarna opnieuw te doen. Zodat het lichaam leert wat het kind wil. Lopen.
Met vallen en opstaan leer je dus lopen.
Ooit wel eens een klein kind gezien dat na een paar keer vallen stopte met leren lopen? Ik dacht het niet. Zij hebben één doel voor ogen en dat is lopen. En lopen zullen ze. Ook al zit het nog zo vaak tegen.
Tot ze zo goed lopen dat het marathonlopers worden. Dit weekend de eerste marathonloper die onder de 2 uur grens liep. Dat is snel. Dat is heel snel.
Dat vergde heel veel training en ook heel veel teleurstellingen. Want deze marathonloper probeert dit al vele jaren. En elke keer mislukte het. En elke keer werd hij beter. Want hij ging door.
Deze marathonloper was ooit ook een baby die gewoon stil zat en verder wilde…
Heeft deze marathonloper opgegeven toen hij halverwege kramp in zijn zij voelde? Nee.
Heeft hij opgegeven toen zijn lichaam volop ging protesteren met spierpijn en hartkloppingen? Nee.
Hij ging door tot zijn doel was bereikt.
Waarom?
Vanwege die geweldige beloning die hij in zichzelf voelt zodra dat doel is bereikt. De adrenaline door het lichaam. Dat gevoel dat jij dat zelf hebt gedaan. Onbeschrijflijk. Verslavend.
Denk dan eens aan het doorzettingsvermogen dat ook jij in je hebt. Want ook jij was ooit zo’n klein babietje die rustig op één plekje zat. En kijk eens wat dat doorzettingsvermogen je nu heeft gebracht. Je kunt gaan en staan waar jij wilt. Dat was je doel, dat was de drijfveer om door te gaan. Dat doorzettingsvermogen zit nog steeds in je.
Heb je het moeilijk of ben je misschien al in de fout gegaan door toch weer een sigaretje op te steken? Wanhoop dan niet. Je bent op je kont gevallen maar je kunt gewoon weer opstaan. Gewoon weer doorgaan waar je gebleven was. Zodat je lichaam leert wat het moet doen. Zodat het nieuwe gedrag steeds sterker en sterker wordt. En 30 jaar lang (of langer) pluk jij daar nog steeds de vruchten van. Meer dan 30 jaar lang elke dag steeds meer en meer. Hou dat doel in de gaten en het gaat je lukken.
Bedenk nu maar eens hoeveel beter en makkelijker het nu al gaat in vergelijking met het begin van de maand. En zet die ontwikkeling dan eens door. Hoe lang duurt het dan voordat ook jij geen enkele gedachte of behoefte aan een sigaret meer hebt?
Sneller dan je denkt in ieder geval.
En dat allemaal alleen maar door door te gaan.
Terugval met een sigaret is niet desastreus.
Je maakt het jezelf alleen moeilijker. Meteen weer stoppen dus. Net als een baby die leert lopen. Die geeft het ook niet op als ie toch weer een keer valt.
Als je weer een sigaret neemt, ga je terug in de tijd. Dan moet je als marathonloper voor straf de helft van de afgelegde afstand opnieuw lopen.
Want je hebt je rookgedrag weer even geactiveerd. En dat kost je extra tijd en extra moeite. Da’s jammer. Da’s onnodig. Door door te gaan voorkom je die terugval.
Het is vaak beter om de marathon gewoon in één keer af te ronden. Want die weg moet je toch helemaal zelf bewandelen. Dan maar wel het liefst op de snelste manier. Doorgaan. Niet stoppen.
De marathon binnen de 2 uur. Het kan. Ook stoppen met roken kan binnen 2 uur. Bij een individuele sessie. Dan heb je de finish bereikt. Zonder al die terugslagen. Zonder op je kont te vallen. Dan ben je een niet-roker. Geen gedachte en geen behoefte meer aan een sigaret. En in een groepssessie duurt het maar een half uurtje langer. Een niet-roker zijn binnen 2,5 uur.
