Een vriend van mij heeft een slecht gebit. Niet gewoon een normaal slecht gebit, nee, echt een heel slecht gebit. Het verschil zit m in de gaten en kraters en scheefgroei en de bruine aanslag op zijn verder zwarte tanden. Het is dus echt een zooitje ongeregeld daar in zijn mond. Niet om aan te zien. Als hij zijn mond opendoet, komt er ook een onmogelijke meur uit. Een meur waar menig beerput opeens "Eau de Cologne" van wordt. Echt waar.
Hand voor zijn mond
Hij schaamt zich er uiteraard voor. Praten en lachen doet hij voornamelijk met zijn hand voor de mond. Hij ging nooit mee naar sociale gelegenheden en had nog nooit een relatie gehad.
Hij was bang voor de tandarts. Sinds hij een hele slechte ervaring had bij de schooltandarts toen ie nog een jong lefgozertje was, is hij panisch voor alles en iedereen die in zijn mond wil kijken. Tot ie daarvoor op mijn advies in therapie was geweest. Na 3 hypnotherapie sessies was zijn angst voor de tandarts helemaal verdwenen. Ik had m doorverwezen naar een goede collega van mij.
Maar ja, the proof of the pudding is in the eating.... zeggen ze in Brexit Engeland.
Je moet dus even door de zure appel heen bijten, om te kijken of je probleem nog steeds een probleem is, of inmiddels als sneeuw voor de zon verdwenen. Dus liet hij zijn gebit renoveren. En dat ging glorieus. De tandarts heeft er wel een jaartje werk aan gehad, maar stap voor stap werd zijn gebit helemaal opnieuw opgebouwd en aangevuld met kronen en plaatjes en weet ik veel wat voor andere technieken er bestaan.
Zonder een centje pijn
Althans, geen paniek meer in het hoofd en lijf. En daar ging het om. Nu floreert hij en komt hij overal. Hij kan nu onbedaarlijk lachen zonder zich te hoeven schamen. Hij brengt nog wel regelmatig zijn hand voor zijn mond als hij lacht en eet, maar ook dat wordt nu steeds minder. Een automatisme.
Rokers schamen zich ook.
ik krijg bijvoorbeeld veel reacties van dankbare niet-rokers die door mijn programma inmiddels zijn gestopt. Ze vragen mij dan om hun reactie niet openbaar te maken omdat hun omgeving nooit heeft geweten dat ze stiekem rookten...
Dat vind ik altijd wel apart.
Stiekem roken
Want het zijn meestal gewoon doorsnee namen, zoals Hans of Ingrid of Vanessa of Carla of Peter. En ik gebruik altijd alleen de voornaam als ik een e-mail reactie op Facebook zet en vraag meestal ook om toestemming. Zeker als ik het met voor- en achternaam publiceer, waar ze dan ook zeker toestemming voor hebben gegeven.
Ze zijn dus toch bang dat hun familie of kennissenkring erachter komt dat zij altijd rookten, omdat ergens op een Facebook pagina een getuigenis staat van Ingrid of Vanessa of Carla of Peter... En zij toevallig ook zo heten...
Ik krijg dan meestal wel een glimlach rond mijn oren. Laatst had ik iemand met zo'n aparte voor- en achternaam, daar is er waarschijnlijk maar eentje van. Die naam verander ik dan inderdaad wel even.
Schreeuw het van de daken
Rokers schamen zich dus voor hun rookgedrag. Net als die vriend van mij voor zijn tanden. Apart. Want juist als je bent gestopt met roken en je dat heel gemakkelijk af gaat, zou ik het van de daken schreeuwen. Zou ik het tegen iedereen vertellen hoe trots ik ben dat ik nu een niet-roker ben.
Omdat die kick je op onbewust een extra beloning en boost geeft, waardoor je onbewuste alleen nog maar meer van dat niet-rokers gedrag wil vertonen.
Je wordt er immers voor beloond.
Je krijgt er een goed gevoel van.
De gelukshormoontjes worden geactiveerd.
Dus mijn tip vandaag is: Als je eenmaal bent gestopt met roken, schreeuw het dan gewoon van de daken en vertel het vol trots aan iedereen die het horen wil. Ook aan mensen die niet eens wisten dat je rookte. Het maakt je alleen maar sterker als niet-roker!
