Het verhaal van Jan en Lo

Jan de Roker is een 64-jarige buschauffeur. Hij zit in de wachtruimte. Hij heeft het roze nummertje dat ie zojuist bij de ingang heeft getrokken nog in zijn hand en kijkt ernaar. Hij voelt zich zenuwachtig. Bang voor het gesprek dat komen gaat.

Ik besef me nu trouwens dat het wel heel toevallig is dat Jan "de Roker" als achternaam heeft. Hij is namelijk ook een roker. Ik weet niet helemaal zeker of Jan getrouwd is, maar stel dat zijn vrouw Jantien heet en ook roker is, dan zou zij Jantien de Roker - de Roker kunnen heten. Klein woordgrapje als opmaat naar een verder heel serieus waar verhaal.

Jan zit in die wachtruimte

Hij rookt al 40 jaar en weet al dik 30 jaar dat hij daar eigenlijk veel beter mee kan stoppen. Maar hij had eigenlijk nooit een echt goede aanleiding om dat ook daadwerkelijk te doen. En dus rookte hij gewoon door.

Jan werkte kneiterhard, deed met een vriendenclubje aan hardlopen en soms gingen ze wielrennen. Hij liep dagelijks een rondje in het park met zijn wit-zwart gevlekte Dalmatiër, Vlekkie genoemd.

Jan was een gezonde, stoere vent die van wanten weet en rookt.

Let op: In de vorige zin staat "WAS"...

De laatste paar jaren ging Jan namelijk achteruit. Het begon met hardlopen. Dat werd steeds zwaarder. Hij liep steeds minder hard en het rondje werd ook steeds kleiner. Maar hij zag daar geen probleem in. Da's de leeftijd, vertelde hij zichzelf. Want hij fietste nog volop en de hond was ook nog steeds geen enkel probleem. Waarom zou hij anders denken?

Tot een paar maanden geleden

Opeens kreeg hij een benauwdheidsaanval tijdens een rondje joggen in het park. Opeens had hij geen adem meer en stikte hij zowat. Hij liep al hoestend en proestend te happen naar lucht terwijl zijn hoofd rood aanliep. Omstanders schrokken zich kapot.

Toen de paniek enigszins voorbij was, besloot Jan dat hij toch maar eens naar de huisarts moest.

"U moet nu echt direct stoppen met roken", zie de huisarts.

Ja, dat wist Jan zelf ook wel. Dat wist ie al 30 jaar. Dat was een beetje een open deur. Maar hoe dan?

In het verleden had hij wel eens een poging gedaan, maar veel verder dan een paar dagen was hij nooit gekomen. Hij was ook zo verslaafd.

Ziekenhuis

Maar de huisarts zei nog meer: "Ik stuur je ook door naar de longafdeling van het ziekenhuis voor verder onderzoek. Want ik vertrouw het niet helemaal".

En daar zat Jan, in de wachtruimte van de rookpoli van het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk. Te wachten op de longarts. Om hem heen zaten allemaal hopeloze gevallen. Rokers met zuurstof flessen aan een paal en een paar slangetjes in de neus.

Niet eentje, nee, een aantal.

Mensen die liepen te hoesten en te proesten. Sommigen blijven er gewoon in hangen. Hartverscheurende taferelen daar op de longpoli.

Dames met een stem die klonk als een zware bariton waarvan de stembanden bedekt zijn met grof schuurpapier. Je kent het wel. En als ze dan moesten lachen, eindigde dat meteen weer in zo'n hoestaanval. Mede-rokers die te lang hebben gewacht om nog voor zichzelf te kiezen.

Jan wordt opgeroepen. Hij loopt naar de deur van de longarts om de uitslagen van de gedane onderzoeken te krijgen.

Geen goed nieuws

Zijn aderen zijn verkalkt, waardoor hij de fysieke problemen met hardlopen en fietsen ervaart. Zijn longcapaciteit is inmiddels al met 40% afgenomen, waardoor hij continue benauwd is. Dit zal met elke sigaret die hij rookt alleen maar erger worden.

Er wordt nog één extra onderzoek gedaan, want ze zijn niet zeker van een klein vlekje die zichtbaar is geworden op de longfoto.

"Had ik nu maar eerder....", zei Jan in zichzelf terwijl hij de grond onder zijn voeten vandaan voelt glijden. Nog niet eens 65 jaar en nu al uitzichtloos.

Hij loopt met gebogen hoofd naar buiten. Tot de volgende keer...

Het verhaal van Lo

Lo is de afkorting van een heel chique naam van een deelnemer aan mijn online programma stoppen met roken.

Lo leest elke dag mijn inspirerende e-mails en reageert daar soms ook op.

Lo is al een hele lange tijd een niet-roker nu. Geen enkele gedachte en geen enkele behoefte meer aan een sigaret. Gewoon door te besluiten mijn online programma te doen. En dat niet-roker zijn, dat bevalt Lo prima.

In tegenstelling tot het verhaal van Jan.

Want Lo moet ook regelmatig naar het ziekenhuis. Lo zit dan ook in de wachtruimte tot haar nummertje verschijnt. Eén ding is echter veranderd bij Lo. En daarom stuurde zij mij gisteren de volgende e-mail:

"Sinds jaren onderga ik begin september een reeks verplichte medische check-ups. Meestal zie ik daar enorm tegenop. Ditmaal verliep alles extra soepel. Het trotse gevoel dat door me heen stroomde telkens wanneer een andere specialist opnieuw die cruciale vraag stelde of ik rookte is echt niet te omschrijven...! Geen gedraai of gelieg meer over het aantal sigaretten dat ik per dag rook en in plaats daarvan een enorme opluchting dat een zo groot gezondheidsrisico nu niet meer aanwezig is. Dankjewel lieve Marcel!"

Kijk, zo kun je dus ook de spreekkamer van de artsen in het ziekenhuis verlaten. Met opluchting en vol trots. Hoe je dat doet, vertel ik je uitgebreid en stap voor stap in mijn online programma.

Klik hier om net als Lo al snel een niet-roker te zijn.

Ik heb maar een paar dagen nodig. Echt waar. Je bent maar één klik verwijderd van jouw bevrijding.