Een sprookje of dagelijkse werkelijkheid?
Ik ga je vandaag een sprookje vertellen:
Er was eens een man die naar het ziekenhuis ging. Hij had heftige pijnen door een grote houtsplinter in zijn voet. Het was eigenlijk geen splinter, maar een donkerbruin afgebroken stuk oud hout van een balk waar hij per ongeluk met blote voeten op heeft gestaan.
De dokter kwam langs. In zijn hand een clipboard met wat aantekenpapier en een pen. Hij vroeg de man of hij zich kon herinneren waar hij precies was toen hij op de splinter ging staan en op welk tijdstip dat gebeurde. Daarna vroeg de arts wie er nog meer bij hem waren, toen hij op de houten balk ging staan.
Dan neemt de dokter een heel klein stukje van de splinter weg en legt die onder de microscoop. Hij wil vaststellen wat voor soort hout het is dat in de voet van de man is beland.
Ondertussen vertelt hij de patiënt, die nu nog heftigere pijnen ondergaat, dat hij de aankomende weken verder zal vaststellen waar de splinter precies van afkomstig is en of dat nog extra risico’s met zich meebrengt.
Ook vraagt hij de man om goed na te gaan wat het exacte tijdstip is geweest waarop hij op die houten balk stapte. Daarna maakt hij een nieuwe afspraak voor over een week. De dokter gaat weg en de patiënt lijdt nog steeds heftige pijnen.
Dan komt toevallig een andere doctor langs. Hij ziet de patiënt met heftige pijn. Hij vraagt wat het probleem is, de man legt de situatie uit. De dokter vraagt wat de man precies wil. De man zegt: Ik wil graag dat de pijn weggaat.
De dokter kijkt naar de voet van de man, haalt een grote pincet uit zijn jaszak en trekt heel voorzichtig al het resterende splinterhout uit zijn voet. Daarna desinfecteert hij de wond en doet er een pleister op.
“Waarom deed die vorige arts dit niet?” vroeg de man.
Nou, zei de dokter, die andere dokter is een analytische splintertrekker en ik ben een toekomstgerichte splinter trekker.
De patiënt ging naar huis en leefde nog lang en gelukkig zonder pijn in zijn voet.
Einde sprookje.
Is dit eigenlijk wel een sprookje?
Of is dit dagelijkse werkelijkheid.
Als jij wilt stoppen met roken ga je dan naar de dokter die alleen medicijnen voorschrijft waar je angstig en depressief en suïcidaal van wordt?
Ga je naar de dokter die nicotinevervangers voorschrijft waardoor je heel moeilijk van je verslaving afkomt?
Ga je naar de rookpoli om een half jaar elke week bij elkaar te komen om te horen hoe moeilijk het is om op wilskracht te stoppen?
Ga je naar een therapeut die af en toe wel eens iemand helpt om te stoppen met roken?
Of ga je naar een specialist op dit gebied die de pijn achteraf in één keer bij je wegneemt?