De handboeien van de sigaret
Ik maak mijn ontbijt en kijk even naar buiten op het plein. Het is mooi weer, het is wat koud maar de zon schijnt, de mensen hebben er zin in. Het is nog geen 8 uur en er staan al 5 mensen met hun hondje op het plein. Op één na, zijn ze allemaal aangelijnd. De hond die wel los mag lopen, is een speelse poedel, volledig afgericht en doet dus precies wat de baas zegt.
Daarom mag ie ook los, vermoed ik.
Hij zit naast zijn baasje en kijkt m vragend aan. Zodra het baasje een balletje gooit, rent de blonde poedel er heupwiegend, met een lange tong uit zijn mond achteraan. De twee hangende flaporen klapperen vrolijk op en neer als de hond de bal tussen de kaken neemt en weer rustig richting baasje loopt. Dan gaat hij weer zitten en kijkt het baasje vragend aan.
Volledig afgericht, volledig onder controle.
De andere hondjes zijn minder rustig. Ze blaffen naar alles wat voorbij loopt. Van die kutkeffertjes. Elke keer als een hondje begint te blaffen, geeft het baasje een korte krachtige ruk aan de halsband en zegt streng iets in de richting van: "kappuh nou!".
Je hoort dan nog een pijnlijk kort gilletje uit het pijnlijke bekkie van de hond waarvoor het waarschijnlijk een heel pijnlijk rukje was en hij is stil.
Tot de volgende hond voorbij komt.
Of een duif in de buurt komt...
Of een meeuw in zijn omgeving rondvliegt...
Elke keer valt ie weer terug in die oude fout. Blaffen.
En elke keer krijgt ie dan dat rukje aan zijn halsband en hoor ik dat irritant gevoelige hoge gepiep. Het doet me denken aan dolfijnen in het dolfinarium.
Dolfijnen
Ooit heb ik in de Rode Zee gedoken. Een groep speelse dolfijnen zwom rond onze boot kilometers lang met ons mee. Ze dartelden vrolijk uit en in het water en hadden de grootste lol met ons en met elkaar. Opeens stopte de kapitein de boot en liet ons allemaal met onze snorkelset het water inspringen tussen de wilde dolfijnen.
Ik lig dus al snel in het warme water en kijk door mijn duikbril om mij heen. Alle dolfijnen lijken opeens verdwenen.
Op eentje na.
Vanuit de verste verte, misschien wel honderd meter verderop, zie ik opeens één dolfijn recht op mij af komen. Vlak voor mij (en dat stuk naar mij toe zwemmen duurde maar een paar seconden), stopte hij ineens met zijn guitige dolfijnen neuz in mijn richting, mij recht aankijkend. Kippenvel!
De dolfijn bleef daar rustig naar mij kijken. We hadden contact. We hadden écht contact. Ik voelde een warmte en een rust door mijn lichaam heen gaan. Kippenvel.
Je kent het vast wel. Dat een dier of iemand je aankijkt en opeens voel je aan de energie in en om je heen dat je op dat moment contact maakt.
Nu had ik dat dus met die dolfijn.
Ik werd er stil van (das trouwens heel makkelijk onder water! 😁😁😁). De dolfijn geeft een klein knikje met zijn kop en hij sprint binnen een paar seconden weer weg de verre diepte in. Ik kan m nog 7 seconden zien en dan is ie helemaal verdwenen.
Althans, dat dacht ik.
Een paar seconden later verschijnt ie namelijk weer volledig uit het niets en komt terug. Dezelfde ervaring. Vlak voor me. Ik kan m aanraken als ik wil.
Maar dat hoeft niet.
We hebben al contact.
Tot drie keer toe herhaalt de dolfijn deze begroeting. En elke keer dat knikje. Ik knik dan terug terwijl ik hem in de ogen aankijk.
Dan gaat ie speels verticaal in het water staan, geeft weer een knikje en hij flippert in een super rustig tempo achteruit. Weg is ie.
Deze ervaring neem ik mee de rest van mijn leven.
Het dolfinarium
Terug naar het dolfinarium. Dezelfde dolfijnensoort.
In een rond zwembadje van 15 meter doorsnee. Met een glazen wand voor het publiek. Het enige wat het beestje kan doen is langs die glazen wand zwemmen. Heel snel. Rondjes. Elke keer hetzelfde rondje. Tot hij een fluitje hoort en een aantal sprongen maakt. In een klein badje van 15 meter doorsnee. Om daarna weer rondjes te maken. De energie van die dolfijn voelt heel anders. De blik in zijn ogen is treurig. Beperkt in de mogelijkheden die het heeft.
Ik denk aan de vrijheid van mijn dolfijn in de Rode Zee. Ik kijk naar de onvrijheid van de dolfijn in het dolfinarium die alleen maar kunstjes heeft geleerd. Want als hij het kunstje doet, dan krijgt ie eten. Alleen dan.
Ik denk aan de poedel die elke keer een bal haalt voor zijn baasje en dan naast hem gaat zitten. Die ook een kunstje heeft geleerd. Ik denk aan de hondjes aan de lijn die geen bewegingsvrijheid hebben en elke keer gestraft worden als het baasje ontevreden is.
De roker
Ik denk aan jou als roker.
Aan de handboeien van de sigaret waar jij al jarenlang je vrijheid door laat beteugelen. Ik denk aan de rukjes die het nicotinemonster je elke keer weer geeft, waardoor jij het trucje uitvoert dat hij je heeft geleerd: een sigaret roken. Ik denk aan de vrijheid die wij niet-rokers wel ervaren en jij niet.
Maar jij weet dat niet. Voor jou is dit "normaal" .
Ik denk aan al die keren dat jij terug valt in die oude fout. Een sigaret opsteken.
Je weet pas wat je al die jaren had kunnen hebben en ervaren als je weer een niet-roker bent.
Weer.
Want elke roker heeft een jarenlange ervaring als niet-roker achter de rug. Jaren zonder stress. Zonder paniek. Zonder hoesten en kuchen. Zonder twijfels over de gezondheid. Zonder dagelijkse drang en angst om te roken. Zonder veel geld uitgeven aan nutteloos en ongezond gedrag.
Wanneer word jij weer de dolfijn die in zijn natuurlijke omgeving volop geniet en speelt met alles wat er is?
Wanneer ben jij het hondje dat zijn natuurlijke manier van doen en zijn vrijheid volledig terug heeft?
Zonder aangeleerde trucjes die je belemmeren jezelf te zijn?
Wanneer bevrijd jij jezelf van het juk van de rokersdwang?
Je kunt er binnen 14 dagen al vanaf zijn. Als je het maar bij de bron aanpakt. In je hoofd. Tussen je oren. Want daar zit jouw rokersgedrag. En daar kun je deze omvormen tot het gedrag van de niet-roker: Geen gedachte en geen behoefte meer aan een sigaret.
Wat elke roker wil.
Wanneer heb jij door dat dit heel goed haalbaar is?
En je doet het niet alleen. Ik begeleid je daarbij. Zonder halsband in alle vrijheid. Om daarna met het leven te spelen zoals jij dat wilt. Jij, niet die rotsigaret.